La dolce vita

Hardwerkende eindexamenleerlingen van het VWO besteedden hun eerste schoolweek aan een zoektocht naar la dolce vita. We renden door Rome in een krankzinnig bombardement van clichés. We vergaapten ons aan het Vaticaan, raakten onder de indruk van de vele kerken en ontlokten met onze blonde haren vaak “Ciao bella!” aan het mannelijke deel van de Italiaanse bevolking. We steengrillden tussen de stoffige gevels, de lang geleden gestorven keizers begonnen voor ons te leven wanneer de docenten er bevlogen over vertelden en we baadden in navolging van Anita Ekberg in de weelde van de Trevifontein. Wij helaas niet letterlijk.

Het bovenstaande ademt de sfeer van idylle en klassieke bevlogenheid. Het houdt de schijn op van een culturele excursie naar de bakermat van de beschaving. Bijna zou je daar in gaan geloven, maar zodra de eerste junks met spuiten in de arm gesignaleerd waren in het trappenhuis van het hotel en de eerste persoon kwam melden gerold te zijn, begrepen we dat we ons geluk misschien op een van de andere zes heuvelen van Rome moesten zoeken.

Het introductieboekje over Rome gaf ons de volgende instructie: “Als één van de begeleiders iets vertelt, ga dan zo dicht mogelijk bij haar of hem staan en houd uit jezelf je mond.” Gezien het feit dat ik als modelleerling me daar natuurlijk aan wilde houden, werd ik meermalen vergast op het stinkende zweet van de vermoeide pubers en het lerarenkorps. Het was weliswaar vijfendertig graden, maar een luchtje dat de Romeinse uitlaatgassen in de eeuwigheid doet oplossen is niet aanbevelenswaardig voor het assimileren van welk cultuurgoed dan ook.

Dodelijke vermoeidheid, achtervolgingen door hitsige junks in het trappenhuis en het door de hoteleigenaar voorzichtig bij de docenten gemelde “Eh… the students are fighting.” Vormeloze voeten vanwege de vele blaren, vijf bedden op tien vierkante meter en een ‘survival of the fattest’ met voer waar we hopelijk niet op korte termijn aan zullen overlijden.
La dolce vita!