En profile

Deze opdracht zal mij nooit meer laten gaan. Met moedeloosheid staar ik naar de stapels papieren, de wankele torens van boeken en de overal verspreid liggende rotzooi. Er is kortom complete anarchie losgebroken. Deze chaos wordt veroorzaakt door het profielwerkstuk. Dat is eigenlijk een gewoon werkstuk, maar het verdient een andere naam omdat de beoordeling van dit werkstuk beslissend is bij de kwestie of je je diploma in ontvangst mag nemen. Oftewel: geen voldoende, geen diploma.

Die van mijn medeleerlinge en mij draagt de titel: 'Het eendimensionale beeld van de vrouw in historisch perspectief' en in dit kader hebben wij afgesproken met een in het bedrijfsleven werkzame vrouw. We hebben echter nog geen vijf stappen op het terrein gezet als we worden verwelkomd met een fluitconcert. “O mijn god!” horen wij een mannenstem verlekkerd uitroepen. Natuurlijk zijn wij nooit vies van een beetje bevestiging, maar we lopen snel door. We hebben nota bene een interview af te nemen met een vrouw die zich staande houdt in een bedrijfsleven dat gedomineerd wordt door mannen. Sterker nog, ze is de baas. En met een dergelijke ontvangst vragen wij ons toch af wat dat hier inhoudt.

Eenmaal binnen valt meteen een aantal dingen op, zoals haar mok met de tekst 'I’m the boss!' en het dartbord aan de muur. De foto van de hoofddirecteur ontbreekt maar de punaises kunnen we nog zien zitten. Het doet ons denken aan de managers in Tokyo, die tijdens lunchpauzes hun frustraties botvieren door afgekeurd servies tegen de muur te gooien. De koffie wordt binnengebracht door een man. “Alleen voor het interview hoor!” zegt ze vergoelijkend. Maar zagen we nou dat hij zijn broekspijp even speels optilde of is dat slechts door hoop gevoed optimisme?

Hoe dan ook, het was een topvrouw! Ze maakt de stress draaglijker, want wie weet, als wij goed ons best doen… Zoveel jaar na de verboden vrucht zagen wij dat het goed was.