Mobiele telefoon

“Hé, zag ik daar een mobiele telefoon? Je weet dat die binnen school verboden zijn! Opruimen, anders zie ik mij genoodzaakt hem in beslag te nemen en je sociale leven een week in mijn bureaula te bewaren.”

De chagrijnige smoelwerken die mensen trekken wanneer ze in het openbaar in hun mobiele telefoon staan te tetteren projecteren ze ook op mijn gezicht. Ik word agressief als mensen tegenover mij in de trein bilaterale verhandelingen voeren over maandverband en verloren maagdelijkheid. Ik voel diepe frustratie wanneer mensen geen fatsoenlijk horloge kopen maar voortdurend hun superhippe mobieltje tevoorschijn halen om te tijd te weten. En ik sla ze bijna neer wanneer ze tijdens een gesprek met mij uitgebreid gaan zitten sms’en.

Als je heden ten dage niet in het bezit bent van een mobiele telefoon, hoor je er eigenlijk niet echt bij. Toegeven dat je geen mobieltje hebt is het plegen van sociale zelfmoord in een wereld waar je in de kroeg een rondje kan geven via je telefoon, je bank altijd in je zak kan steken en waarin zelfs chirurgen tegenwoordig bereikbaar mogen zijn in de operatiekamer. Dat is mogelijk en veilig, meldt de krant.

Natuurlijk is dit wel een mooi excuus om die ene leuke dokter zijn nulzes te vragen, maar je moet er toch niet aan denken dat je binnengereden wordt, klaar om deskundiger ontleed te worden dan een koeienoog bij biologie, en ineens de ringtone hoort van de dienstdoende chirurg. Die vervolgens een gesprek met zijn vrouw gaat voeren over het avondeten of het rapport van hun zoontje. Om nog maar te zwijgen over “Nee schat, jíj moet ophangen!”, “Ik ook van jou, maar jíj moet ophangen!” Ze kunnen het kaartje beter meteen aan je dikke teen binden.

Ik ben ervoor gezwicht en heb enkele maanden geleden een exemplaar aangeschaft. Vormt de mobiele telefoon werkelijk je gehele sociale leven? Blijkbaar heeft de gsm er weer een nieuwe functie bij.