Quarterlife crisis?

“Mijn dochter moet eerst deze cursus afmaken. Daarnaast gaat ze naar school, geeft jazzballet én doet aan dansen. Ik heb besloten dat dat voorlopig genoeg is.”

“Waarschijnlijk ga ik over twee jaar met mijn vriend trouwen. We kennen elkaar al zolang en het wordt toch tijd. Hij is al negenentwintig.” “En dan, op de bank gaan zitten? Tais-toi, sois belle?” “Nee, ik blijf lekker naar school gaan, tenslotte ben ik nog maar twintig!”

Het leven kent voor ieder kruispunten, headlines en te maken keuzes. Zoals velen voor mij loop ik aan tegen de vragen: Wát doe ik hier? Wát heb ik hier nu toe te voegen, waar behoor ik? Kan ik mijn potje sluiten met een deksel? Wie wijst mij de weg? Nu sta ik voor mijn schoolkeuze. Weer een levensheadline die voor mij uniek lijkt maar die in het licht van de eeuwigheid nog niet eens de uniciteit van een Unox-worst in de boerenkool evenaart.

Als eindexamenleerling vorm je een hooggespannen verwachting. Nog ruim een half jaar wachten en dan ben ik hopelijk de trotse bezitter van een Vwo-diploma. Daarna zal, zoals veel volwassenen met een vleugje jaloezie zeggen, de wereld voor me openliggen. Dat dwingt me tot het maken van een keuze uit een breed scala aan mogelijkheden: wil ik naar een universiteit en zo ja: welke? Wil ik eerst reizen? Of toch maar direct de goot in?

Een vakkenmarkt op school, open dagen bij universiteiten, een dag meelopen met een student. Alles wordt uit de kast gehaald om ons de mogelijkheid te geven een weloverwogen keuze te maken. Ballonnetjes worden opgelaten en vervolgens lek geprikt.

Ik weet het, het is een luxeprobleem. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik de mogelijkheid heb te kiezen, dat maakt het echter niet gemakkelijker. Maar welke keuze je ook maakt: je hoeft je geen illusies te maken. Want zoals cabaretière Sara Kroos het verwoordt: “Als je maar écht wil, dan kan iets toch gewoon mislukken!”